Εισαγωγή στην τυπική ανάλυση του συντακτικού επιπέδου, γενετικές γραμματικές, γραμματική φραστικής δομής, μετασχηματιστική γραμματική. Θεωρία Αρχών και Παραμέτρων Ι: Σύνταξη Χ-τονούμενου, θεωρία θ-ρόλων και ρηματικά κελύφη, θεωρία αναφορικής δέσμευσης, περιορισμοί μετακίνησης.

Εισαγωγή σε κεντρικά θέματα και ζητήματα της σύγχρονης αναλυτικής φιλοσοφίας της γλώσσας, μέσω της κριτικής παρουσίασης τριών τύπων θεωριών σημασίας που έχουν αναπτυχθεί στο πλαίσιό της –αληθειακών, προθεσιακών, και πραξιακών. Το μάθημα περιλαμβάνει σύντομη αναδρομή στις καταβολές των θεωριών αυτών, και παρεκβάσεις σε άλλους τομείς της αναλυτικής φιλοσοφίας (κυρίως, τη φιλοσοφία της νόησης και τη φιλοσοφία της λογικής) με τους οποίους συνδέεται η σύγχρονη προβληματική σχετικά με ορισμένα από τα ζητήματα που θέτουν.

Διαλέξεις εισαγωγικές στην αρχαία ελληνική γραμματολογία

Αντικείμενο του μαθήματος είναι η ιστορία της της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας και αποσκοπεί στην γνωριμία και εξοικείωση των φοιτητών με τα επιμέρους λογοτεχνικά είδη, τους βασικούς εκπροσώπους τους και την εξέλιξη της λογοτεχνικής παραγωγής, τόσο στην ποίηση όσο και στην ιστοριογραφία, από την αρχαϊκή μέχρι και το τέλος της ελληνιστικής περιόδου. Ι. Αρχαϊκή εποχή: α. Έπος (Όμηρος, Ησίοδος, Επικός Κύκλος, Ομηρικοί Ύμνοι) β. Λυρική ποίηση (Ίαμβος - Ελεγεία, Μελική ποίηση) ΙΙ. Κλασική εποχή: α. Θέατρο (Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης) β. Ιστοριογραφία (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Ξενοφώντας) γ. Ρητορεία (Ισοκράτης, Δημοσθένης, Αισχίνης) δ. Φιλοσοφία (Πλάτωνας, Αριστοτέλης) ΙΙΙ. Ελληνιστική εποχή: α. Νέα κωμωδία (Μένανδρος) β. Η λόγια ποίηση (Καλλίμαχος, Απολλώνιος Ρόδιος, Θεόκριτος)

Ιστορία της αρχαϊκής, κλασικής και ελληνιστικής γραμματείας 

Το μάθημα εισάγει σε βασικές περιοχές της ψυχογλωσσολογικής έρευνας και στον προβληματισμό που αναπτύσσεται σε αυτές. Μετά από μια περιήγηση στην ιστορία του κλάδου και τα ζητήματα τα οποία τίθενται σε αυτόν σε σχέση με τις γλωσσολογικές θεωρίες καθώς και στις μεθόδους που χρησιμοποιούνται, συζητούνται ειδικότερα: η σχέση εγκεφάλου και γλώσσας και οι αφασίες· η θεωρία του Piaget για την ανάπτυξη της νόησης και της σχέσης της με τη γλώσσα σε συνδυασμό με τις αναπτυξιακές διαταραχές· γλώσσα και σκέψη· η παραγωγή ομιλίας.

Οι Τεχνολογίες της Πληροφορίες και Επικοινωνίας εκλαμβάνονται συνήθως ως τα μέσα που θα συνεισφέρουν είτε στην καλύτερη μελέτη της γλώσσας (π.χ. σώματα κειμένων) είτε στην αποτε­λεσματικότερη διδασκαλία των γλωσσών (π.χ. εκπαιδευτικό λογισμικό). Αυτή είναι η μία όψη του πράγματος, η οποία εξετάζεται και στο συγκεκριμένο μάθημα. Η άλλη όψη του πράγματος, το γεγονός δηλαδή ότι οι υπολογιστές είναι πρωτίστως μέσα Τεχνολογικά Διαμεσολαβημένης Επικοινωνίας, οι συνέπειες που αυτό έχει στην αναπαράσταση του νοήματος και στο περιεχόμενο του γραμματισμού εξετάζεται πολύ πιο σπάνια. Αυτή είναι η δεύτερη πλευρά του ζητήματος που εξετάζεται στο μάθημα. Δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στο να συνδεθεί ο νέος με τον παλιότερο κόσμο της επικοινωνίας (γραφή, έντυπο), να εντοπιστούν τα κοινά και οι ιδιαιτερότητες και να εκτιμηθούν οι συνέπειες για το περιεχόμενο της γλωσσικής εκπαίδευσης, σήμερα.

Ιστορία της ελληνικής γλώσσας, κατά την ελληνιστική και τη μεσαιωνική εποχή

Το μάθημα καταπιάνεται με την παρακολούθηση των κύριων φωνολογικών, μορφοσυντακτικών και λεξιλογικών αλλαγών που υπέστη η ελληνική κατά την ελληνιστική εποχή και στη συνέχεια κατά την πρώιμη και όψιμη μεσαιωνική περίοδο. Στο πλαίσιο αυτό, συνεχίζοντας το «ταξίδι» μας στον χρόνο και τον χώρο, αναφερόμαστε συνοπτικά στην ενδιάμεση θέση της ελληνιστικής κοινής ως ποιοτικής μετεξέλιξης της αρχαίας και σημείου εκκίνησης χαρακτηριστικών που συν τω χρόνω «λαξεύουν» τη φυσιογνωμία της μεσαιωνικής (και αργότερα της νέας ελληνικής). Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην έννοια της γλωσσικής αλλαγής και των παραγόντων/μηχανισμών που την προκαλούν καθώς και στους τρόπους ανίχνευσής της μέσα από διάφορες πηγές.