Σε θεωρητικό επίπεδο, το μάθημα επικεντρώνεται: (α) στη μελέτη της έννοιας του γλωσσικού γραμματισμού, στο αναδυόμενο τοπίο των νέων γραμματισμών, του ψηφιακού κειμένου, του Διαδικτύου και της πολυτροπικότητας, (β) στη διερεύνηση της κατανόησης των τρόπων με τους οποίους οι γλωσσικοί πόροι, οι εικόνες ή/και άλλες τροπικότητες συλλειτουργούν για την οικοδόμηση αναπαραστάσεων της πραγματικότητας οι οποίες αναδεικνύουν ή αποσιωπούν συγκεκριμένους τρόπους θέασης του κόσμου, (γ) στην παρουσίαση, μέσω της κριτικής προσέγγισης και ανάλυσης οπτικών/πολυτροπικών πηγών, των βασικών αρχών της ‘οπτικής γραμματικής’ των Kress & van Leeuwen για την περιγραφή των ενδο- και δια-σημειωτικών συνεργιών που εμπλέκονται στην οικοδόμηση αναπαραστατικών, διαπροσωπικών και κειμενικών νοημάτων σε συγκεκριμένα κοινωνικά και πολιτισμικά πλαίσια, (δ) στην εξέταση του τρόπου αξιοποίησης της ‘οπτικής γραμματικής’ και, κατ’ επέκταση, του οπτικού γραμματισμού στη σχολική τάξη για τη διδασκαλία του γλωσσικού γραμματισμού, (ε) στην ανάδειξη της πολυτροπικότητας και των νέων γραμματισμών ως πλαισίων για τη διδασκαλία της γλώσσας.

Επιπλέον, σε εργαστηριακό επίπεδο, το μάθημα εστιάζει στην εξοικείωση των φοιτητών/τριών με τρόπους κριτικής ‘ανάγνωσης’ ιστοπληροφοριών με στόχο τη χρήση τους στη διδασκαλία της γλώσσας.

Ο έλεγχος της κίνησης και η ορθοφωνία, ο κριτικός στοχασμός και η νοηματοδότηση μέσω των σωματικών και λεκτικών ενεργειών, είναι στοιχεία που συναποτελούν τη "γλώσσα" του/της ηθοποιού. Ταυτοχρόνως, αφορούν και μια εν δυνάμει "γλώσσα" του/της εκπαιδευτικού στην τάξη. Κατά τη διεξαγωγή του μαθήματος, μέσω της καθοδηγημένης επινόησης θεατρικών χαρακτήρων, δράσεων περιβαλλόντων και καταστάσεων, καλλιεργούνται τα βασικά συστατικά αυτής της "γλώσσας": η δημιουργική σκέψη, η φωνή, ο λόγος, η εκφραστική κίνηση και χειρονοµία των φοιτητών/τριών (μελλοντικών εκπαιδευτικών), ο τρόπος συνεργασίας τους και αλληλεπίδρασης µε τους άλλους.

Το μάθημα αποσκοπεί στη εξέταση ορισμένων γνωσιολογικών πτυχών διαμόρφωσης της συνείδησης. Αναλύονται οι μορφές της συνείδησης (ηθική, αισθητική, θρησκευτική, φιλοσοφική), η αυτοσυνείδηση, η φαντασία, το ασυνείδητο. Παρουσιάζονται ορισμένα κομβικά ζητήματα της διαδικασίας δημιουργίας γνώσεων. Εξετάζονται οι κοινωνικές και γνωσιολογικές πτυχές της εμπειρικής συνείδησης, του ανορθολογισμού, του δογματισμού, καθώς και το ζήτημα της σχέσης αλήθειας και πλάνης στη γνωστική διαδικασία. Εξετάζεται επίσης η σχέση εκπαίδευσης και  ιδεολογίας, ενώ αναδεικνύεται η μορφωτική σημασία της κριτικής σκέψης.

Σε θεωρητικό επίπεδο, το μάθημα επικεντρώνεται στην εξέταση, ανάλυση με κριτικό τρόπο και κατανόηση πρακτικών ζητημάτων που αφορούν στην αξιοποίηση των μέσων και πηγών πληροφόρησης για την επίτευξη γλωσσοδιδακτικών στόχων. Ειδικότερα, επικεντρώνεται στη μελέτη:

• των διάφορων δομών και μορφών των ΜΜΕ ως πηγών πληροφόρησης,
• της θεσμικής και οικονομικής τους υπόστασης,
• της πολιτικής και κοινωνικής τους λειτουργίας,
• των ειδολογικών, ιδεολογικών και αισθητικών χαρακτηριστικών των μηνυμάτων τους,
• της δεοντολογίας και ελευθερίας της έκφρασης και
• της πρόσληψης και ερμηνείας τους από τους μαθητές/ήτριες.

Σε πρακτικό επίπεδο, το μάθημα επιδιώκει να καταστήσει τους φοιτητές/ήτριες ικανούς/ές να σχεδιάζουν μια θεματική ενότητα με βάση τις αρχές του κριτικού γραμματισμού στα μέσα και την πληροφορία και να την εφαρμόζουν σε τάξη δημοτικού σχολείου στην οποία, προηγουμένως, έχουν κληθεί να παρακολουθήσουν και να αποτυπώσουν τις πρακτικές γραμματισμού τις οποίες ο/η εκπαιδευτικός της τάξης χρησιμοποιεί.

Σε εργαστηριακό επίπεδο, το μάθημα επιδιώκει να εξοικειώσει τους φοιτητές/ήτριες με πρακτικές αναζήτησης και κριτικής αξιολόγησης του περιεχομένου, της αξιοπιστίας και της χρησιμότητας online πηγών πληροφόρησης για την επίτευξη γλωσσοδιδακτικών στόχων.

Μετά από μια σύντομη αναδρομή στους όρους και στις συνθήκες ένταξης της ιστορίας στο σχολείο, το μάθημα παρακολουθεί το δημόσιο διάλογο για το περιεχόμενο και τις μεθόδους διδασκαλίας του μαθήματος της ιστορίας καθώς και τις μεγάλες διαμάχες στη διάρκεια του 20ου και κατά τις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Η αρχή γίνεται με τα Μαρασλειακά (1925). Η διαμάχη εξιστορείται, τοποθετείται στο ιστορικό της πλαίσιο και συνδέεται με τα μεγάλα διλλήματα της εποχής της. Οι νέες αντιλήψεις για την ιστορία όπως αυτές εισάγονται στην ελληνική κοινωνία με τη δημοσίευση της Κοινωνικής σημασίας της επαναστάσεως του 1821 του Γιάννη Κορδάτου, ο φεμινισμός του Μεσοπολέμου καθώς και ο εκπαιδευτικός δημοτικισμός συνιστούν τα μεγάλα ρεύματα μέσα στα οποία εγγράφεται η εξέλιξη της αντιπαράθεσης για την ιστορία που πρέπει να διδάσκεται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Μετά τα Μαρασλειακά, επόμενοι σταθμοί είναι οι συγκρούσεις που σημειώθηκαν σχετικά με σχολικά εγχειρίδια ιστορίας και συγκεκριμένα με (α) την Ιστορία Ρωμαϊκή και Μεσαιωνική του Κώστα Καλοκαιρινού, (β) την Ιστορία του ανθρωπίνου γένους του Λευτέρη Σταυριανού, (γ) τη Νεότερη Ιστορία, ελληνική και ευρωπαϊκή του Βασίλη Κρεμμυδά, (δ) τον Νεότερο και Σύγχρονο κόσμο του Γιώργου Κόκκινου και τέλος (ε) το βιβλίο ιστορίας της Στ’ Δημοτικού Στα Νεότερα και Σύγχρονα Χρόνια της Μαρίας Ρεπούση. Οι διαλέξεις πλαισιώνονται από ευρωπαϊκές και διεθνείς διαμάχες για την ιστορική εκπαίδευση κυρίως στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης όπου και πολλαπλασιάζονται και οξύνονται. Στην ανάπτυξη του μαθήματος κεντρικό παραμένει το ερώτημα του δημόσιου χαρακτήρα της σχολικής ιστορίας. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες καλούνται να αναρωτηθούν και να διερευνήσουν την αιτιότητα του φαινομένου καθώς και τις εκφάνσεις του. Πρωτογενή κείμενα συνιστούν τα βασικά εργαλεία για να απαντηθούν τα ερωτήματα που τίθενται αναφορικά με την ιδιαιτερότητα του σχολικού αυτού μαθήματος.

Σκοπός του μαθήματος είναι η εξοικείωση των φοιτητών/ φοιτητριών με βασικά ζητήματα του δημόσιου χαρακτήρα της σχολικής ιστορίας. Στόχος είναι οι φοιτητές και φοιτήτριες να μπορούν στο τέλος των διαλέξεων να στέκονται κριτικά απέναντι στις ιδεολογικές καταχρήσεις της σχολικής ιστορίας με παραδείγματα που θα αντληθούν όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από αντίστοιχες περιπτώσεις του ευρωπαϊκού και διεθνούς περιβάλλοντος. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα ακόλουθα ερωτήματα: Πότε γίνεται διδακτικό αντικείμενο η ιστορία στο σχολείο; Ποια είναι η ιδεολογία και η φιλοσοφία των προσεγγίσεων της στη διαχρονία; Πως νοηματοδοτείται στο παρόν; Ποια είναι τα ζητήματα της σχολικής ιστορικής εκπαίδευσης που θίγονται στο δημόσια χώρο; Ποιο περιεχόμενο έχουν οι πόλεμοι» της Ιστορίας; Πώς μπορούν να αποκρυπτογραφούν οι υπόρρητες ιδεολογίες της σχολικής ιστορίας στη δημόσια σφαίρα; Ποιες ιδεολογίες συγκρούονται; Πώς ο εκπαιδευτής και ο εκπαιδευόμενος μπορούν να κρατήσουν κριτική στάση απέναντι σε αυτές τις ερμηνείες; Πώς αντιμετωπίζει η διδακτική της Ιστορίας τα συγκρουσιακά αυτά θέματα; Το μάθημα αισιοδοξεί να αποτελέσει ένα πολυεπίπεδο, διεπιστημονικό, μεθοδολογικό και εννοιολογικό πλαίσιο με πεδίο εφαρμογής τόσο τη σχολική και τη δημόσια ιστορία, όσο και την ίδια την ακαδημαϊκή ιστοριογραφία. Ένα τέτοιο πλαίσιο βοηθάει στην κατανόηση και εξήγηση των εντεινόμενων συμβολικών πολέμων για το μάθημα της Ιστορίας σε όλο τον κόσμο. Επίσης, περιλαμβάνει αξιοποίηση και παρουσίαση βιβλιογραφίας για τα σχετικά ζητήματα από πλευράς διδάσκοντα και φοιτητών/φοιτητριών η οποία κατανέμεται στον κύκλο των μαθημάτων. Η ανάληψη εργασιών στοχεύει στην τριβή και ενασχόληση με όψεις του προτεινόμενου γνωστικού αντικειμένου, χωρίς ωστόσο να είναι αυτοσκοπός της διαδικασίας.

Το μάθημα εισαγάγει τις/τους φοιτήτριες/ές στην προβληματική των κοινωνικών διαφοροποιήσεων από τη σκοπιά της παιδαγωγικής για την κοινωνική δικαιοσύνη.

Οι φοιτήτριες/τές να είναι σε θέση, μετά την ολοκλήρωση του μαθήματος να έχουν οικειοποιηθεί και εκπαιδευτεί στην χρήση διαφόρων διδακτικών προσεγγίσεων ώστε να μπορούν να τις ενσωματώσουν στο σχεδιασμό, οργάνωση, εφαρμογή και αξιολόγηση σχολικών προγραμμάτων αειφορίας, κατάλληλων για παιδιά ηλικίας 6 έως 12 ετών. 

Το μάθημα παρουσιάζει τις βασικές προσεγγίσεις που έχουν διατυπωθεί στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία σε σχέση με τη διδακτική της γλώσσας, διερευνά τις θεωρητικές τους καταβολές και αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο οι γλωσσοπαιδαγωγικές αυτές προτάσεις έχουν επηρεάσει τη γλωσσική διδασκαλία στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Μέσα από την κριτική μελέτη, επιδιώκεται να γίνει κατανοητό ότι (α) οι δραστηριότητες και οι πρακτικές που η κάθε γλωσσοδιδακτική προσέγγιση προτείνει δεν συνιστούν ουδέτερες αλλά ιδεολογικές κατασκευές που απηχούν συγκεκριμένους Λόγους για το τι είναι "γλώσσα", "επικοινωνία", "μάθηση" και "διδασκαλία" και (β) ότι οι Λόγοι αυτοί δημιουργούν διαφορετικές ταυτότητες εκπαιδευτικών και μαθητών/τριών. Αυτές, με τη σειρά τους, διαμορφώνουν διαφορετικού τύπου μαθησιακές κοινότητες στις σχολικές τάξεις. Απώτερος στόχος  του μαθήματος είναι να συμβάλει στο να καταστήσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες ικανούς και ικανές να κατανοούν την κάθε επιλογή ως βαθιά πολιτική πράξη και να προβαίνουν σε εκείνες που μετασχηματίζουν στατικές λογικές σε νέες, διαλογικά προσανατολισμένες μέσα από τις οποίες το σχολείο συνομιλεί με την κοινωνία και τη δυναμική της φύση και μορφή.  

Η διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η γλώσσα συνδέεται με την επικοινωνία και τη μάθηση στο σχολικό περιβάλλον αποτελεί σημαντικό ζήτημα. Μολονότι η γλώσσα συναρτάται με την επικοινωνία, οι πιο σύγχρονες ερευνητικές προσεγγίσεις (κυρίως στο χώρο των σπουδών γραμματισμού) έχουν καταδείξει ότι η επικοινωνία στο σχολικό πλαίσιο συνιστά μια σύνθετη διαδικασία παραγωγής και διαπραγμάτευσης νοημάτων μέσα από ποικίλα είδη προφορικών και γραπτών κειμένων. Μέσα από το μάθημα αυτό υποστηρίζεται ότι τα ποικίλα είδη των κειμένων που το σχολείο προκρίνει ως περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά αλλά και ο τρόπος που τα παιδιά συμμετέχουν σε διαδικασίες παραγωγής και διαπραγμάτευσης των κειμένων αυτών δεν είναι ουδέτερες επιλογές. Απηχούν και διαμορφώνουν ένα σύστημα στάσεων απέναντι στη γλώσσα, τη γνώση και τον κόσμο γενικότερα. Μέσα από τις στάσεις αυτές, οι μαθητές/τριες διαμορφώνονται σε συγκεκριμένης μορφής εγγράμματα υποκείμενα, με κριτική ή μη κριτική σκέψη. Επιπλέον το μάθημα παρουσιάζει τις βασικές προτάσεις που έχουν διατυπωθεί στη βιβλιογραφία σε σχέση με τη διδακτική της γλώσσας εντάσσοντάς την σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που σχετίζεται με την καλλιέργεια του γραμματισμού και ειδικότερα του κριτικού γραμματισμού. ...

Το μάθημα διαπραγματεύεται επιλεγμένα θέματα της διδακτικής των μαθηματικών που στόχο έχουν από τη μια να αναδείξουν το εύρος που έχει η διδακτική των μαθηματικών και από την άλλη να εξοικειώσουν τους φοιτητές με διδακτικούς πόρους που μπορούν να αξιοποιήσουν στη σχολική τάξη.

Τα θέματα που θα διαπραγματευτούν είναι:

1. Τα επίπεδα γεωμετρικής σκέψης των van Hiele
2. Η αξιοποίηση των Νέων Τεχνολογιών στη διδασκαλία των μαθηματικών
3. Η σημασία και αξιοποίηση των λαθών και των παρανοήσεων στα μαθηματικά
4. Το σύμβολο της ισότητας και η κατανόησή του
5. Γρίφοι: από την αριθμητική στην άλγεβρα
6. Επίλυση προβλήματος
7. Αξιοποίηση της ιστορίας των μαθηματικών στη διδασκαλία

Σκοπός του μαθήματος είναι η γνωριμία των φοιτητών/ φοιτητριών με την ιστορία του αντικειμένου της διδακτικής της ιστορίας καθώς και η εξοικείωση τους με σύγχρονες απόψεις που αφορούν τις παραμέτρους και τις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου διεπιστημονικού αντικειμένου. Γι αυτό το λόγο, το μάθημα έχει πέντε ενότητες. Στην πρώτη ενότητα γίνεται σύντομη επισκόπηση της ιστοριογραφίας και νοηματοδότηση εννοιών όπως ιστορική γνώση, ιστορική αφήγηση, ιστορική κατανόηση/ εξήγηση, ιστορικές έννοιες, ιστορικοί χρόνοι, ιστορική σκέψη, ιστορική συνείδηση. Στη συνέχεια, στη δεύτερη ενότητα επιχειρείται η γνωριμία με τη διδακτική της Ιστορίας ως μεθοδολογίας και τις παραδοσιακές, μοντέρνες και μεταμοντέρνες εκδοχές της Δίνεται ιδιαίτερα έμφαση σε σύγχρονες απόψεις για τη διδασκαλία της Ιστορίας (επιστημονική προσέγγιση /disciplinary approach). Στην τρίτη ενότητα διερευνάται η διδακτική της ιστορίας από την πλευρά της μάθησης ειδικότερα δίνεται έμφαση στις εποικοδομητικές θεωρίες μάθησης για την πρόσληψη του ιστορικού κειμένου, τα διδακτικά περιβάλλοντα και τα διδακτικά εργαλεία που εμπλέκονται στη διαδικασία της ιστορικής μάθησης. Στην τέταρτη ενότητα η διδακτική της Ιστορίας συνδέεται με τα περιβάλλοντα της άτυπης ιστορικής εκπαίδευσης όπως τις δημόσιες χρήσεις της Ιστορίας σε μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους κ.ά. την αξιοποίηση της τοπικής Ιστορίας, την ιστορία όπως αυτή διαμορφώνεται στα ψηφιακά περιβάλλοντα και τις κινηματογραφικές αφηγήσεις. Τέλος, στην πέμπτη ενότητα του μαθήματος θα παρουσιαστούν ατομικές/ ομαδικές εργασίες των φοιτητών/ φοιτητριών στις οποίες θα διερευνήσουν ένα (περιορισμένο) αντίστοιχο θέμα από τις ενότητες των διαλέξεων (εμβάθυνση στις ιστορικές έννοιες, εμβάθυνση σε όψεις των σύγχρονων προσεγγίσεων της ιστορικής εκπαίδευσης, διδακτική της Ιστορίας ως μαθησιακή διαδικασία, δημόσιες χρήσεις της Ιστορίας). Η ανάληψη εργασιών στοχεύει στην τριβή και ενασχόληση με όψεις του προτεινόμενου γνωστικού αντικειμένου.

Περιεχόμενο του μαθήματος είναι η διδασκαλία της ιστορίας με την χρήση νέων τεχνολογιών, αναλύοντας τις σύγχρονες τάσεις στη διδακτική της ιστορίας και συνδέοντας τις τάσεις αυτές τόσο με τις σύγχρονες εξελίξεις στη διδασκαλία του μαθήματος όσο και με τις σύγχρονες θεωρίες μάθησης. Πιο συγκεκριμένα, θα παρουσιαστούν οι νέες προσεγγίσεις στο μάθημα της ιστορίας και οι πρακτικές εφαρμογές τους με την χρήση νέων τεχνολογιών και τεχνολογικών εργαλείων, όπως η ψηφιακή αφήγηση και οι τεχνολογίες διαδικτύου, με σκοπό όχι μόνο την κατανόηση από πλευράς των φοιτητών των πρακτικών ενσωμάτωσης των νέων τεχνολογιών στην διδασκαλία του μαθήματος αλλά και την κριτική αξιολόγηση της καταλληλότητας της χρήσης κάθε τεχνολογίας σε σχέση με το περιβάλλον μάθησης, τον τύπο μαθητών, το μαθησιακό αντικείμενο κ.λπ. Στόχος, η κριτική αξιοποίηση της τεχνολογίας με σκοπό την ανάπτυξη και ενδυνάμωση των μαθητών.

Σκοπός του μαθήματος είναι να προσφέρει ένα συστηματικό πλαίσιο αρχών, στόχων και μεθόδων για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας στην Εκπαίδευση. Ειδικότερα, σκοπεύει στην κριτική και τον αναπροσδιορισμό του περιεχομένου και των μεθόδων του μαθήματος της λογοτεχνίας με βάση τις αξίες της δημιουργικότητας, των επικοινωνιακών και κριτικών δεξιοτήτων, της αυτοέκφρασης και της αυτογνωσίας, της πολυπολιτισμικότητας και της κοινωνικής ευαισθησίας. Για τον σκοπό αυτόν εξετάζονται: α) Βασικές έννοιες της θεωρίας της λογοτεχνίας που χρησιμεύο

Το μάθημα αυτό αποτελεί εισαγωγή στις τάσεις της σύγχρονης διδακτικής των μαθηματικών για το δημοτικό σχολείο. Πιο συγκεκριμένα, το μάθημα εστιάζει στην έρευνα για τη μάθηση των μαθηματικών και αποσκοπεί να προσφέρει στους φοιτητές γνώσεις σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους τα μικρά παιδιά μαθαίνουν μαθηματικά. Στα πλαίσια του μαθήματος εξετάζονται οι εξής θεματικοί άξονες: • Γιατί μαθαίνουμε μαθηματικά; Τι σημαίνει «κάνω» μαθηματικά; • Μαθηματικές έννοιες. Διδακτική επεξεργασία μαθηματικών εννοιών. • Δημιουργία κατάλληλων διδακτικών καταστάσεων για την ανάπτυξη των μαθηματικών εννοιών. Διδακτική ανάλυση μιας δραστηριότητας. • Θεωρίες μάθησης των μαθηματικών: μπιχεβιορισμός, κονστρουκτιβισμός, κοινωνικοπολιτισμικές / κοινωνικοϊστορικές προσεγγίσεις. • Συγκεκριμένα πεδία από το αναλυτικό πρόγραμμα των μαθηματικών του δημοτικού σχολείου: o Η έννοια του αριθμού. Αίσθηση του αριθμού. Αναπαραστάσεις του αριθμού. Αριθμητικά συστήματα. Αριθμητικός συμβολισμός. o Αριθμητικές πράξεις: πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμός, διαίρεση. Είδη προσθετικών και πολλαπλασιαστικών προβλημάτων. Στρατηγικές των παιδιών. o Κλάσματα, δεκαδικοί αριθμοί. αναλογίες, ποσοστά. o Γεωμετρικές έννοιες, αντίληψη του χώρου, γεωμετρικά σχήματα. o Επίλυση προβλήματος: τι είναι πρόβλημα, διαδικασίες επίλυσης προβλήματος. Οργάνωση μαθήματος με επίλυση προβλήματος. o Οργάνωση και ανάλυση δεδομένων - Στατιστική 

Το μάθημα έχει στόχο την προετοιμασία των μελλοντικών εκπαιδευτικών στη διδασκαλία των φυσικών επιστημών. Μέσα από τις διαλέξεις και τα εργαστήρια στα οποία φοιτητές και φοιτήτριες θα συμμετέχουν προσπαθούν να διερευνηθούν και ως ένα βαθμό να απαντηθούν τα ακόλουθα ερωτήματα: α) Γιατί να διδάξουμε φυσικές επιστήμες στο δημοτικό σχολείο; β) Με τι διδακτικό υλικό να υποστηρίξουμε τη διδασκαλία των φυσικών επιστημών; γ) Πώς να διδάξουμε τις φυσικές επιστήμες στο δημοτικό σχολείο; δ) Πώς να αξιολογήσουμε τη διδασκαλία και τη μάθηση στις φυσικές επιστήμες; Στις διαλέξεις του μαθήματος παρουσιάζονται ο σχεδιασμός και η χρήση διδακτικών υλικών και μορφών διδασκαλίας, ενώ οι φοιτητές κα οι φοιτήτριες ασκούνται στην επιλογή, τον σχεδιασμό και την χρήση των παραπάνω στα αντίστοιχα εργαστήρια. Παρουσιάζονται παραδείγματα διδακτικού υλικού και περιπτώσεων εφαρμογής διαφόρων μορφών διδασκαλίας που αφορούν περιεχόμενο των φυσικών επιστημών (και διδάσκεται το περιεχόμενο αυτό ως περίπτωση εφαρμογής) από τις ενότητες οι οποίες εμφανίζονται στο αναλυτικό πρόγραμμα του δημοτικού σχολείου. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες εμβαθύνουν στις τεχνικές καλλιέργειας γραμματισμού στις φυσικές επιστήμες εστιάζοντας στη διδασκαλία της φύσης των φυσικών επιστημών μέσα από τη χρήση αφηγήσεων όπως λογοτεχνικά κείμενα, κινηματογραφικές ταινίες και ταινίες animation/slowmation.