Στο μάθημα θα μελετήσουμε βασικά κείμενα του Φρέγκε, του Χούσερλ και του Κασίρερ για τα Μαθηματικά.

Ανάπτυξη θεμάτων της κοινωνικής θεωρίας της γνώσης στο πλαίσιο της κριτικής θεωρίας

Στο μάθημα αυτό εξετάζουμε κάποια κομβικά ζητήματα στο πεδίο της σύγχρονης πρακτικής φιλοσοφίας. Τι είναι η ηθική και γιατί να πράττουμε σύμφωνα με τις επιταγές της; Ποιοι είναι οι στόχοι μιας ηθικής θεωρίας και με ποια κριτήρια αξιολογείται; Μπορεί η ηθική να κωδικοποιηθεί σε ένα σύνολο κανόνων; Εξετάζουμε τις θέσεις του ηθικού εγωισμού, καθώς και του πολιτισμικού σχετικισμού, όσον αφορά τέτοια ερωτήματα. Στη συνέχεια κάνουμε μια συγκριτική επισκόπηση των κύριων θεωριών στο πεδίο της κανονιστικής ηθικής. Εξετάζουμε την προσέγγιση του κλασσικού ωφελιμισμού στο ερώτημα της ορθής πράξης, τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει, καθώς και τις απαντήσεις που επιδιώκει να δώσει στα προβλήματα αυτά η σύγχρονη συνεπειοκρατία. Εξετάζουμε επίσης σύγχρονες δεοντολογικές θεωρίες καθώς και τις Καντιανές καταβολές τους. Αντιπαραβάλλουμε τις θέσεις που λαμβάνουν οι σύγχρονες συνεπειοκρατικές και δεοντολογικές θεωρίες όσον αφορά ζητήματα όπως η θεμελίωση της απόδοσης ηθικής ευθύνης, η δικαιολόγηση της ποινής, τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και τα δικαιώματα των ζώων. Στη συνέχεια εξετάζουμε κάποιες σύγχρονες αρεταϊκές προσεγγίσεις. Αντιπαραβάλλουμε τις θεωρητικές προτεραιότητες των προσεγγίσεων αυτών με αυτές της συνεπειοκρατίας και της δεοντολογίας. Στεκόμαστε στις διαφορετικές αντιλήψεις που προκύπτουν ως προς τη φύση και το εύρος της ηθικής ευθύνης. Στη συνέχεια εισερχόμαστε στη διαμάχη μεταξύ των νέο-Χιουμιανών προσεγγίσεων όσον αφορά το ζήτημα της ηθικής κινητοποίησης και των εναλλακτικών τους, καθώς και σε κάποια συναφή ζητήματα στο πεδίο της ηθικής ψυχολογίας. Τέλος, κάνουμε μία επισκόπηση της σύγχρονης συζήτησης στο πεδίο της μεταηθικής, με έμφαση στο ζήτημα του ηθικού ρεαλισμού.

Στο παρόν μεταπτυχιακό Mάθημα παρουσιάζεται η θεωρία του Πλάτωνος περί των δύο αρχών, του Ενός και της αορίστου Δυάδος (άγραφα δόγματα), οι οποίες διαμορφώνουν τον γνωσιοθεωτηρικό χαρακτήρα της διαλεκτικής Λογικής –μιας Επιστήμης που συνδέεται άρρηκτα με τη θεώρηση της συσχετιστικής αρνητικής ενότητας του Αριθμού. Η αμοιβαία επενέργεια των δύο αρχών καθώς και η ένταξή τους σε μια καθολική ενότητα λόγου δεν γίνεται όμως κατανοητή δίχως τη μέθοδο της διαίρεσης και της αναλογίας. Η παρούσα θεώρηση μεταθέτει το ενδιαφέρον των Πλατωνικών σπουδών από την υψηλή κορυφή του ανυπόθετου αγαθού σε μια εξειδικευμένη διδασκαλία περί της μεσότητας, εκλαμβάνοντας τη μέση περιοχή της ψυχής ως ενός πεδίου εκδήλωσης των σχέσεων του νοητού και του αισθητού και επομένως ως την αφανή παραγωγική αιτία και ουσία των πραγμάτων του εμπειρικού κόσμου. Η λογική κατηγορία της σχέσης "προς τι" ορίζεται εντέλει ως αρχή της ουσιώδους οντότητας του ίδιου του πραγματικού, έτσι ώστε η εμπειρική πραγματικότητα να αποκτά στην Πλατωνική θεωρία μια ανατιμημένη εικόνα, αφού, ακριβώς, στην εξωτερικά παρατηρούμενη απροσδιοριστία της ενυπάρχουν οι καθολικοί λόγοι της ενότητας, της τάξης και του μέτρου.