Στο πλαίσιο του μαθήματος εξετάζονται οι σχέσεις της επιστημονικής σκέψης με τη θεολογία και οι θρησκευτικές διαστάσεις που φέρουν ορισμένες πλευρές των επιστημονικών προτάσεων (Ευφυής Σχεδιασμός, Βιοηθική κ.ά.). Αναδεικνύεται επίσης το σχετικά πρόσφατο ενδιαφέρον για το λόγο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παράδοσης αναφορικά με την επιστημονική θέαση του κόσμου, καθώς και οι νέες βάσεις που αποκτά ο διάλογος θεολογίας και επιστήμης, από φιλοσοφική, ηθική και ιστορική πλευρά. Ακόμη, μελετώνται οι σχέσεις των δύο «οδών γνώσης», η ετερότητα και οι συγκλίσεις τους και εξετάζεται ο «θρησκευτικός» ρόλος της σύγχρονης επιστήμης και οι αλληλεπιδράσεις της με τη θεολογία. Διερευνώνται ακόμη οι προοπτικές που διανοίγονται στο πεδίο της ηθικής των τεχνολογικών εφαρμογών. Τέλος, παρουσιάζονται οι τρόποι με τους οποίους οι διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις προσεγγίζουν την επιστημονική ανάπτυξη και η δυναμική των προτάσεων της Ορθόδοξης Θεολογίας στο διάλογο αυτόν.

Παρουσίαση της χριστιανικής διδασκαλίας για τη σημασία του θεσμού του γάμου στη χριστιανική παράδοση, ανάδειξη της αξίας της καλλιέργειας των χριστιανικών αρετών στο πλαίσιο της οικογένειας, αποσαφήνιση των ποιμαντικών κατευθύνσεων στην οικογενειακή ζωή και έκθεση των γενικών αρχών της χριστιανικής αγωγής των παιδιών.

Διερεύνηση των σχέσεων Εκκλησίας και Αυτοκρατορίας κατά την πρώιμη βυζαντινή περίοδο μέσα από την αξιολόγηση των νέων κοινωνικών, πολιτικών και εκκλησιαστικών δεδομένων των αρχών του 4ου αιώνα. Συστηματική μελέτη των διαδοχικών σταδίων που διέπουν τις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας κατά την περίοδο πριν από την πρώτη Οικουμενική σύνοδο. Προσέγγιση της νέας αυτοκρατορικής θρησκευτικής πολιτικής και της αφετηριακής διαδικασίας μεταμόρφωσης της ειδωλολατρικής ρωμαϊκής Πολιτείας σε χριστιανική.

Σκοπός της διδασκαλίας είναι η προσέγγιση του Μαθήματος των Θρησκευτικών μέσα από τρεις διαστάσεις που έχουν παιδαγωγικό ενδιαφέρον. Αυτές είναι: α. η παιδεία, β. ο πολιτισμός, και γ. η έμπνευση και η δημιουργικότητα. Η πραγμάτευση του θέματος διαρθρώνεται σε δύο μέρη. Στο Α’ Μέρος διερευνώνται σε θεωρητικό επίπεδο οι τρεις παραπάνω διαστάσεις. Συγκεκριμένα: -Ως προς τη διάσταση της παιδείας εξετάζονται οι λόγοι για τους οποίους η παρουσία του Μαθήματος των Θρησκευτικών στη Δημόσια Εκπαίδευση είναι υπόθεση που αφορά στη γενική παιδεία των μαθητών. -Ως προς τη διάσταση του πολιτισμού, αναλύεται η σχέση του Μαθήματος των Θρησκευτικών με τον πολιτισμό, ενώ παράλληλα καθίσταται αντικείμενο διερεύνησης η σημασία που έχει το οικείο πολιτισμικό περιβάλλον των μαθητών ως πηγή νοήματος για τη ζωή τους, αλλά και ως εφαλτήριο ανάπτυξης της κριτικής τους σκέψης. -Ως προς τη διάσταση της έμπνευσης και της δημιουργικότητας, τίθεται ερώτημα, με ποιον τρόπο το Μάθημα των Θρησκευτικών μπορεί να προσφέρει στους μαθητές και μαθήτριες, όχι μόνο τη δυνατότητα κατάκτησης ορισμένων γνώσεων, αλλά συνάμα και έναν ορίζοντα πνευματικού προσανατολισμού. Με άλλα λόγια, εξετάζεται, εάν το μάθημα αυτό έχει τη δυνατότητα να εμπνέει τους νέους ανθρώπους. Στο Β’ Μέρος Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες συγγράφουν εργασίες και τις παρουσιάζουν κατά τη διδασκαλία του μαθήματος. Αντικείμενο των εργασιών τους είναι να εντοπίσουν θεολογικά στοιχεία σε έργα τέχνης (π.χ. μουσικής, ζωγραφικής, λογοτεχνίας κ.λπ.), τα οποία επιλέγουν οι ίδιοι· στη συνέχεια καταθέτουν τις δικές τους προτάσεις αναφορικά με τη διδακτική μεθοδολογία που θα πρέπει να εφαρμοστεί, προκειμένου τα έργα αυτά να αξιοποιηθούν στο Μάθημα των Θρησκευτικών.

Το μάθημα αυτό μελετά την ορολογία και εξέλιξη της εκκλησιαστικής υμνογραφίας, τα είδη των ύμνων, την ένταξή τους στη θεία Λατρεία και την θεολογική ερμηνεία τους. Ερευνάται επίσης η εξέλιξη και η σημασία της βυζαντινής μουσικής, τα είδη του μέλους καθώς και η άρρητη σχέση ύμνου και μέλους. Εξετάζεται ακόμη και η λειτουργική διάσταση της βυζαντινής εικόνας, όπως η θέση της στο Ναό, η σημασία της προσκύνησης της, η ευχαριστιακή της σπουδαιότητα και οι υμνογραφικές αναφορές σε αυτήν.

Οι ποικίλες πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, και εν γένει πολιτισμικές, μεταβολές, που συντελέστηκαν στον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, ήδη από την εποχή διαμόρφωσης της Αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου (336 π.Χ – 323 π.Χ.), ανέδειξαν την Ίσιδα σε πολυσήμαντη λατρευτική οντότητα των Ελληνιστικών-Ελληνορωμαϊκών Χρόνων (323 π.Χ. – 395μ.Χ.), η φήμη της οποίας εξαπλώθηκε ραγδαία εκτός ορίων του παραδοσιακού αιγυπτιακού κόσμου. Το σύνθετο τελετουργικό πρακτικό προς τιμήν της θεάς, όπως αυτό οργανώθηκε από τις διάφορες ομάδες ιερέων (π.χ. σύλλογοι, θίασοι, κοινά), και ταυτόχρονα, μεταξύ άλλων, μέσα από την άρρηκτη σύνδεσή του με την πανάρχαια γνώση της μαγείας, τους κανόνες τυφλής υποταγής και το φαινόμενο της συλλογικής ευδαιμονίας-ευεργεσίας-σωτηρίας, αποδεικνύει ότι η Ίσιδα αποτελεί ένα πολύπτυχο σημείο αναφοράς, το οποίο (ανα)νοηματοδοτείται υπό τις κατάλληλες περιστάσεις (σχέση σημαίνου-σημαινόμενου). Ως εκ τούτου, καθίσταται εναργώς σαφές ότι η μελέτη της ισιακής λατρείας δεν δύναται να εξαντληθεί αποκλειστικά υπό το πρίσμα της ιστορικο-ερμηνευτικής προσέγγισης. 

Το μάθημα διερευνά τους τρόπους με τους οποίους το φύλο εμπλέκεται στην εκκοσμικευτική διαδικασία και πιο συγκεκριμένα, τις επιπτώσεις της διάκρισης θρησκευτικού και πολιτικού πεδίου σε θέματα ισότητας των φύλων, τις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες από τη δραστηριοποίηση των θρησκειών στο δημόσιο χώρο, τη σχέση των θρησκειών με τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ισότητα των φύλων, καθώς και την εργαλειοποίηση των γυναικών για την εκπλήρωση πολιτικών στόχων του χριστιανικού, ισλαμικού κ! ι ινδοϊστικού φονταμενταλισμού.

Παρουσιάζεται ο χαρακτήρας της Χριστιανικής Ηθικής και αναλύονται τα βασικά θέματά της σε τρεις μεγάλες ενότητες. Η πρώτη αναφέρεται στην κατακόρυφη διάστασή της (σχέσεις ανθρώπου και Θεού), η δεύτερη στην οριζόντια διάστασή της (διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις) και η τρίτη εξετάζει τα βασικά προβλήματα και τις προοπτικές της ανθρώπινης υπάρξεως.

Αντικείμενο του μαθήματος είναι η μελέτη διαφόρων πτυχών της θεολογίας του αγίου Αμβροσίου Μεδιολάνων. Σκοπός του μαθήματος είναι η γνωριμία των φοιτητών με την προσωπικότητα, το έργο και τη διδασκαλία του αγίου Αμβροσίου

Έκθεση του δογματικού θεολογικού προβληματισμού που αφορά συγγραφείς του έκτου αιώνα. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο ζήτημα του "νεοχαλκηδονισμού", όπως προέκυψε αυτό κατά την έρευνα της θεολογίας του 6ου αιώνα από νεότερους ερευνητές.