The course is an introduction to the concepts and the field of special education, so that students can reflect on contemporary relevant issues. The main goal is to acquaint students with basic theoretical principles that govern organized Special Education as well as with important milestones in its development. In the context of the course, topics related to the theoretical models of disability and their implications for scientific terminology as well as issues commonly encountered in the implementation models of special education are addressed. Further, the importance of early intervention and the individualized instructional program are thoroughly presented. Particular emphasis is placed on the principles and models of implementing inclusion in the school context and inclusive education and the role of special education teachers.

Οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται δεξιότητες που τους επιτρέπουν να σχεδιάσουν μεθόδους συμπερίληψης στο σχολείο, να εξατομικεύσουν τις πρακτικές στήριξης για τους μαθητές που τις χρειάζονται και να διαχειριστούν την τάξη. Αυτές οι δεξιότητες θα τους επιτρέψουν να διαχειριστούν τα προβλήματα συμπεριφοράς που συχνά παρεμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία και δυσχεραίνουν την πρόοδο και ως συνέπεια να βελτιώσουν την μαθησιακή εμπειρία και να αυξήσουν την ικανοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας. Στο έργο που επιτελούν οι εκπαιδευτικοί, η χρήση τεκμηριωμένων παρεμβάσεων είναι καίριας σημασίας. Αυτό το μάθημα εισάγει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στις βασικές έννοιες και μεθόδους ανάλυσης συμπεριφοράς και τις εφαρμογές τους στην επιστημονικά τεκμηριωμένη εκπαίδευση. Δίνεται έμφαση στα πιο κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο εκπαιδευτικός και το πώς μπορεί να τα διαχειριστεί χρησιμοποιώντας θετικές μεθόδους τροποποίησης της συμπεριφοράς. Παρουσιάζονται ηθικές, ανθρωποκεντρικές διαδικασίες που βελτιώνουν την εμπειρία μαθητών και εκπαιδευτικών, προωθούν την επίλυση προβλημάτων και τη δημιουργική σκέψη και συνδράμουν στην επίτευξη των απώτερων στόχων της εκπαίδευσης. Αναλύονται συγκεκριμένες εκπαιδευτικές μέθοδοι και στρατηγικές παρακολούθησης προόδου, υπό το πρίσμα του θεμελιώδους συμπεριφορισμού.

Αντικείμενο του μαθήματος είναι η πρώιμη αρχαία ελληνική φιλοσοφία από τον 6ο έως και το τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα. Οι θεματικές του μαθήματος εστιάζουν στη φυσική φιλοσοφία και τη γνωσιοθεωρία, αλλά περιλαμβάνουν και στοιχεία της πρακτικής φιλοσοφίας των βασικών εκπροσώπων των Μιλήσιων, των Ελεατών και των Ύστερων Προσωκρατικών. Στο μάθημα θα αναγνώσουμε εκ του σύνεγγυς κείμενα που σηματοδοτούν την αφετηρία της δυτικής φιλοσοφίας, θα δούμε την πρώτη διατύπωση βασικών φιλοσοφικών θεμάτων, το λεγόμενο πέρασμα από τον μύθο στον λόγο, και θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε πιθανές ομοιότητες τόσο ως προς τη μέθοδο όσο και ως προς το περιεχόμενο της σκέψης του ετερόκλητου πλήθους στοχαστών που ονομάζουμε «Προσωκρατικούς».

Εξετάζεται το παιδαγωγικό έργο του Basil Bernstein, μεταξύ άλλων οι γλωσσικοί κώδικες, ο παιδαγωγικός λόγος, η ορατή και αόρατη παιδαγωγική, οι έννοιες της ταξινόμησης και της περιχάραξης. Παράλληλα με τα κείμενα του Bernstein θα μελετηθούν και ερευνητικά κείμενα άλλων ερευνητών που χρησιμοποιούν τη θεωρία του.

Στην πραγματεία Περί Αριθμών ο Πλωτίνος συλλαμβάνει και συστηματοποιεί τη θεωρία του αριθμού σύμφωνα με την ύστερη φιλοσοφία του Πλάτωνα, στην οποία ο αριθμός νοείται ως μορφοποιητική και παραγωγική δύναμη του Αγαθού (Ένα - αρχέτυπο) σε μια διαβαθμισμένη διαλεκτική συσχέτιση προς τα όντα.

Ο αριθμός στο νοητό κόσμο καθιδρύει ενότητα και πολλαπλότητα, αντανακλώντας την εικόνα (είδωλο) του Ενός ως την οικεία του ετερότητα. Η πολλαπλότητα θεωρείται ως μια τετραμερής τροπή του ουσιώδους αριθμού που περιγράφεται ως αριθμὸς ηνωμένος», εξεληλιγμένος», περιέχων» και "εν εαυτώ κινούμενος".

Η συγκεκριμένη φύση του ουσιώδους αριθμού διορίζει τη δομή του σύμπαντος, κατ’ αναλογία προς την ειδητική ενότητα, η οποία ονομάζεται "πηλίκος αριθμός" και επιφέρει την περατότητα στα όντα του νοητού.

Η περατότητα διασώζει τα όντα από τη διαφυγή τους στην απειρία και παρέχει στην καθαρή διάνοια την αληθή γνώση των όντων. Η ανθρώπινη διάνοια (επίνοια), στην οξυδερκή της φύση, αναγνωρίζει και κατηγορεί το "Ένα" στα αισθητά πράγματα, όμως δεν παράγει την ειδητική ενότητά τους.

Ο Στωϊκισμός αξιώνει ότι η εν λόγω ενότητα αναφέρεται από την ψυχή ως ένα "κενό πάθημα των αισθητών διαμέσου της φαντασίας.

Ο Πλωτίνος, διαμετρικά αντίθετος στην προσέγγιση του Στωϊκισμού, ισχυρίζεται σφοδρά ότι η ενότητα των όντων πηγάζει από το "Παντελές Ζωντανό Ον" και τον Νου, ο οποίος είναι αυτάρκης και, συνάμα, αποτελεί το αντικείμενο επιθυμίας της καθαρής διάνοιας στην θεωρητική της ανάβαση προς την αληθή Επιστήμη και το Ένα.

Στο παρόν μάθημα θα αναπτυχθεί εκτενώς η διερεύνηση των πρωτοτύπων πηγών και των μαρτυριών σχετικά με την θεωρία των αρχών του Πλάτωνος Ένα και αόριστη δυάδα (μέγα-μικρόν). Από κοινού οι συγκλίνουσες και οι αποκλίνουσες ερμηνευτικές σχολές του 20ου αι., αναφορικά με την δυϊστική ή την μονιστική απορροή των αρχών, τείνουν στην αποδοχή μιας άγραφης διδασκαλίας, η οποία αφορά "τα τιμιώτερα" (Φαίδρος 278 d 8).

Ειδικότερα στο πλαίσιο της ανασύνθεσης» της άγραφης διδασκαλίας οι δύο αρχές μελετώνται αφ’ ενός στη μεταξύ τους συμπλοκή ως μία αρνητική ενότητα και αφ’ ετέρου στη συνεχή διέλευσή τους ως διέλευση του ίδιου του αγαθού εντός της οντολογικής και γνωσιολογικής κλίμακας, με τη μορφή της θεωρησιακής έννοιας του Αριθμού, του Λόγου και της Αναλογίας.

Η προϋπόθεση της συμπλοκής αλλά και της διέλευσης των αρχών θεματοποιείται στην περιοχή της "μεσότητας" μεταξύ των δύο κόσμων του νοητού και του αισθητού. Η περιοχή της μεσότητας» αναδεικνύει συνάμα και το πρωτείο της κατηγορίας της Σχέσης (προς τι) με την μορφή ενός "δισσού γένους", που συμπλέκει τις αρχές του Ενός μαζί με το μέγα και το μικρό της αορίστου Δυάδος και ούτως αποτελεί την υποκείμενη Λογική, η οποία διέπει γνωσιολογικά τόσο τα πράγματα των υπερόντων όσο και των υποόντων του Είναι.

Η δε συμβολή της δεύτερης αρχής αναβαθμίζει την εικόνα του αισθητού κόσμου καθότι συνάγει εμμέσως σε έναν συσχετίζοντα Λόγο (προς τι) τα ολοσχερώς αόριστα πράγματα του κόσμου της αισθητηριακής εμπειρίας, καθιστώντας αυτά ως ένα ετέρως–Είναι, αναλογικό σύστοιχο του καθ’ εαυτό-Είναι του ανώτερου πεδίου της Νόησης.

Η σειρά μαθημάτων ολοκληρώνεται με την διδασκαλία της Πλατωνικής Ακαδημείας στα χρόνια του Σπεύσιππου και του Ξενοκράτη.

Το μάθημα έχει σκοπό να εισάγει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στην έννοια και στα κύρια χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης και να συζητήσει τη σχέση της με την εκπαίδευση. Η εστίαση είναι στην επιρροή που ασκούν οι οικονομικές, πολιτικές, τεχνολογικές και πολιτισμικές συνθήκες που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση τόσο για τις λειτουργίες και τους σύγχρονους μετασχηματισμούς των εθνικών εκπαιδευτικών συστημάτων, όσο και για τις ζωές των ίδιων των ατόμων. Το μάθημα ιχνηλατεί τους κυρίαρχους παγκοσμίως λόγους για την εκπαίδευση και την κοινωνία με στόχο την ανάδειξη σημαντικών ζητημάτων (π.χ. δεξιότητες του 21ου αιώνα, αξιολόγηση κ.α.) και της πολυπλοκότητας των διαδικασιών μέσα από τις οποίες τα κράτη και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα καλούνται να πραγματώνουν τα συχνά αντικρουόμενα νοήματά τους στις πολιτικές τους.

Το μάθημα στοχεύει να υποστηρίξει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να κατανοήσουν την περίπλοκη σχέση των θεσμών της οικογένειας και του σχολείου στην ελληνική κοινωνία σήμερα, με αναφορά και στο ισχύον σχετικό θεσμικό πλαίσιο. Ειδικότερα, τους υποστηρίζει να αναγνωρίσουν τις διαφορετικές ανάγκες, αρχές και προσδοκίες γονέων και εκπαιδευτικών, να κατανοήσουν τις εντάσεις και τις προκλήσεις που μπορεί να βιώνουν κατά τη διαδικασία της αλληλεπίδρασης τους στο καθημερινό πλαίσιο λειτουργίας των σχολείων, καθώς και να εξοικειωθούν με τις στρατηγικές που μπορεί να αναπτύσσουν για τη διαχείρισή τους. Επίσης, τους ευαισθητοποιεί αναφορικά με τις συνέπειες που επιφέρει το είδος της συνεργασίας και της επικοινωνίας που αναπτύσσεται μεταξύ οικογενειών και σχολείων για την ένταξη, τις επιλογές και για την εκπαιδευτική πορεία των μαθητών και των μαθητριών. Το μάθημα δομείται γύρω από τη διεξαγωγή συνεντεύξεων με γονείς, εκπαιδευτικούς και λοιπούς επαγγελματίες στην εκπαίδευση από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Το εμπειρικό υλικό που θα παραχθεί θα τροφοδοτήσει τη συζήτηση και τη διαδικασία συστηματικής επεξεργασίας του θέματος στην τάξη με την αξιοποίηση της σχετικής βιβλιογραφίας.

Στόχος του μαθήματος είναι η γνωριμία με τις επιστημολογικές και μεθοδολογικές διαστάσεις της Παιδαγωγικής ως επιστήμης, η κατανόηση του αντικειμένου της επιστήμης αυτής και η εισαγωγή σε βασικά ζητήματά της. Συγκεκριμένα στο μάθημα συζητάμε τα εξής: Η Παιδαγωγική ως επιστήμη. Εννοιολογικές αποσαφηνίσεις όρων. Κλάδοι της Παιδαγωγικής Επιστήμης. Οι σχέσεις της Παιδαγωγικής με άλλες επιστήμες. Η διεπιστημονική μελέτη των εκπαιδευτικών ζητημάτων. Εκπαιδευτική έρευνα: εισαγωγή σε διαφορετικές μεθοδολογικές προσεγγίσεις. Η εξέλιξη της Παιδαγωγικής Επιστήμης. Σύγχρονα ζητήματα της Παιδαγωγικής. Σκοποί της εκπαίδευσης: μια κριτική προσέγγιση. Οι ρόλοι των εκπαιδευτικών και των μαθητών/τριών στην εκπαίδευση. Εκπαίδευση εκπαιδευτικών. Εισαγωγή στις αρχές διδασκαλίας και μάθησης. Προϋποθέσεις για ένα σχολείο για όλους και όλες. Θεσμοί και δομές που παρέχουν εκπαίδευση. Σχέσεις σχολείου και οικογένειας.

Μελέτη του αρχαίου κειμένου λογοτεχνικής θεωρίας, που τιτλοφορείται "Περί Ύψους"

Μελέτη λογοτεχνικών κειμένων του Γ. Βιζυηνού και του Αλ. Παπαδιαμάντη