Παρέχονται βασικές γνώσεις της χρήσης των Η/Υ, βασικά διαδικτυακά εργαλεία και εργαλεία τηλεδιάσκεψης. Ψηφικά αποθετήρια - ψηφιακές βιβλιοθήκες και γενικότερα παρέχονται στον ενδιαφερόμενο οι απαραίτητες δεξιότητες για να χρησιμοποιεί ψηφιακά εργαλεία για εκπαιδευτικούς λόγους.

Το μάθημα αποτελεί την εφαρμογή ενός μοντέλου διδασκαλίας και μιας διδακτικής προσέγγισης στα πλαίσια ευρωπαϊκού προγράμματος Erasmus+ με στόχο την ενθάρρυνση συναντήσεων µε σεβασμό στις διαφορετικές θρησκευτικές, κοσμικές, συλλογικές ή ατομικές κοσµοθεωρίες για μια ειρηνική συνύπαρξη. Η έννοια της μάθησης μέσω συναντήσεων, βασίζεται στις παρακάτω τέσσερις φάσεις: 1.Προετοιμασία (Preparation) σε ένα κοινό θέμα που επέλεξαν οι συμμετέχοντες. 2.Συμμετοχή (Participation) σε μια ψηφιακή Ημέρα Συνάντησης μέσω τηλεδιάσκεψης όπου σε μικρές, μικτές ομάδες και με τη σειρά παρουσιάζουν ένα κοινό θέμα από την προοπτική τους. 3.Συζήτηση (Discussion) για τις διαφορετικές προοπτικές και απόψεις. 4.Αναστοχασμός (Reflection) πάνω στην εμπειρία που έζησαν κατά την Ημέρα Συνάντησης. Στα πλαίσια του μαθήματος οι φοιτητές/τριες θα μάθουν επίσης πώς να οργανώνουν αλλά και να συμμετέχουν οι ίδιοι/ες σε μια Ημέρα Συνάντησης.

Το μάθημα αναδεικνύει την έκταση και το βάθος της έρευνας που συντελείται διεθνώς στο πεδίο της ανθρώπινης Ποιότητας ζωής. Παράλληλα παρατίθεται και η θεώρηση της χριστιανικής διδασκαλίας στο εν λόγω ζήτημα.

Το μάθημα ενασχολείται με τις τεχνικές και εφαρμογές τής υπολογιστικής επιστήμης και της ψηφιακής τεχνολογίας στις Κοινωνικές Επιστήμες. Πρόκειται για το ‘ψηφιακό χέρι’ οποιουδήποτε ασχολείται με τις κοινωνικές επιστήμες. Ή με άλλους όρους, για οτιδήποτε αναφέρεται και προάγεται στην αμφίδρομη σχέση των κοινωνικών επιστημών (φαινομένων κλπ.) με την υπολογιστική επιστήμη, τεχνολογία και τα προϊόντα τους, αλλά και στην αμφίδρομη σχέση των κοινωνικών επιστημών με επιστήμες όπου η υπολογιστική εργάζεται ως διαμεσολαβητής ή υβρίδιο άλλων επιστημών. Κύρια θέση έχει η διδασκαλία και εξάσκηση σε αναλύσεις κοινωνικών δεδομένων. Το μάθημα επισκέπτεται και παρέχει ως εκμάθηση προσαρμοστική παλέτα ψηφιακών εργαλείων για αναλύσεις, μοντελοποιήσεις και προσομοιώσεις κοινωνικών δεδομένων (γκάλοπ, δημοσκόπηση, δείγματα και datasets, στατιστικοί χαρακτήρες και χαρακτηρισμοί δειγμάτων, προβλέψεις, τάσεις, ροές κλπ.). Η ανθοδέσμη των θεμάτων εκτείνεται τόσο στην τεχνολογία αιχμής (state of the art) τού χώρου όσο και σε συγκεκριμένες συμβολές τού διδάσκοντα σε διεθνές επίπεδο, ως μελέτες περίπτωσης. Το πλαίσιο της σπονδυλικής στήλης των υπολογιστικών επεξεργασιών κοινωνικών δεδομένων υλοποιείται πρωτίστως με χρήση τού Excel.

Σκοπός της εμβάθυνσης στη δογματική επιστήμη γνώσης της ορθόδοξης Θεολογίας είναι η συστηματική εξέταση των θεολογικών εκκλησιαστικών μνημείων που αποτυπώνουν την δογματολογική έκφραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η εξέταση θεμάτων της ορθόδοξης θεολογίας και πνευματικότητας γίνεται συγκριτικά στο πλαίσιο όπου φαίνεται ο ιστορικός παράγοντας, με προοπτική τη συστηματική έκθεση των μεγάλων κεφαλαίων της ορθόδοξης δογματικής διδασκαλίας. Το μάθημα κινείται στο πλαίσιο της συστηματικής διασύνδεσης των θεολογικών θεμάτων με βάσητη μορφολογική ανάπτυξη των δογμάτων. Επεκτείνεται στη συγκριτική θεώρηση δογματολογικών θεμάτων στην ιστορία και στο παρόν, ώστε να συζητηθούν σε ένα συγκριτικό επίπεδο ομοιότητες ή διαφορές με άλλα χριστιανικά δογματα. Εν προκειμένω, γίνεται εντέλει ανάπτυξη του μαθήματος της ορθόδοξης θεολογίας στο πλαίσιο της συμβολικής θεολογίας. Δηλαδή, η σχέση της ορθόδοξης θεολογίας εκτίθεται μέσα στο συγκριτικό πλαίσιο που αφορά το αντικείμενο του διαλόγου με τα άλλα χριστιανικά δόγματα. The purpose of deepening the dogmatic science of knowledge of Orthodox Theology is the systematic examination of the theological ecclesiastical monuments that capture the dogmatic expression of the Orthodox Church. The examination of issues of Orthodox theology and spirituality is done comparatively in the context where the historical factor is seen, with a perspective of the systematic exposition of the major chapters of the Orthodox doctrinal teaching. The course moves in the context of the systematic interconnection of theological issues based on the morphological development of the doctrines. It extends to the comparative consideration of doctrinal issues in history and the present in order to discuss on a comparative level similarities or differences with other Christian doctrines. In this case, the course of orthodox theology is finally developed in the context of symbolic theology. That is, the relationship of Orthodox theology is exposed within the comparative framework that concerns the subject of the dialogue with the other christian doctrines.

«Τι σημαίνει για μας, πώς μπαίνει στη ζωή μας το ότι ο Θεός έχει τρεις Υποστάσεις, είναι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα; "Η κάθε ερωτική σχέση είναι ένα ρίσκο. Μια συνεχής προσδοκία και ένας έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων. Είναι όμως τούτο το προφανές πραγματικό; Είναι το ξεκάθαρο αληθινό; Είναι αλήθεια όλα όσα τα μάτια μας βλέπουν; Οφείλω να σημειώσω πως ανάμεσα στη βεβαιότητα και την αβεβαιότητα προτιμώ τη δεύτερη. Είναι τούτη η "γλυκυτάτη αβεβαιότης" που μας οδηγεί στην επιφύλαξη, σ’ ένα κόμπιασμα, σε μιά αδυναμία να πιστέψουμε όσα από μακριά βλέπουμε. Ίσως ο Θωμάς εν τέλει, ο λεγόμενος άπιστος –πόσο εύκολες, στ’ αλήθεια, οι ετικέτες–, να ήξερε καλύτερα. Θέλησε να αγγίξει την αλήθεια με τα δάχτυλά του, να γευτεί τον Θεό του, να αποκαλύψει την αξία της αφής, τούτου του μυστηρίου που μας σώζει από τα είδωλα και τις πνευματικότητές τους".» (Χ. Σταμούλης, Το ρίσκο του Θεού και η γοητεία της αβεβαιότας. Από την Αγία Τριάδα στον κόσμο)

«Είναι αλήθεια, πως ο Χριστός δεν είναι γέννημα του πολιτισμού. Και συνεχίζω να πιστεύω πως η Εκκλησία δεν μπορεί παρά να δημιουργεί συνεχώς πολιτισμό. Εντούτοις, οφείλω να ομολογήσω ότι ένας πολιτισμός, μέσα από όλες του τις ανεπάρκειες και τις επάρκειες, μπορεί να αποβεί όσο σωτήριος, τόσο και μοιραίος για τη σάρκωση του Λόγου του Θεού. Μπορεί με άλλα λόγια να αποκαλύψει, να φωτίσει τη σάρκωση, αλλά μπορεί και να την κρύψει μέσα σε κάθε μορφής είδωλα και περιοριστικούς, όσο και αποπροσανατολιστικούς μηχανισμούς. Και τούτο διότι, όπως ήδη με έμφαση έχω τονίσει, ο πολιτισμός δεν συνιστά ένα σύνολο απρόσωπων πραγματικοτήτων, μια τυχαιότητα ή έναν απόλυτο προορισμό, αλλά ακριβό καρπό, που παράγουν ανθρώπων πρόσωπα, που ασκούν ή δεν ασκούν την κατ’ εικόνα δημιουργικότητά τους, ανάμεσα στις οριακές στιγμές του έρωτα και του θανάτου. Μια δημιουργικότητα που κάνει τον άνθρωπο να εργάζεται μαζί με τον Θεό του, "προς την τελείωσιν εκάστου των μορίων του κόσμου". Στη συνέχεια μιας τέτοιας κατανόησης του πολιτισμού και των συμπαρομαρτούντων του, νομίζω πως είναι πλέον σαφές και πρέπει να τονιστεί με έμφαση, πως ο Χριστός ήλθε και για τον πολιτισμό∙ εάν, βεβαίως, είμαστε έτοιμοι να πούμε, σε πείσμα όλων όσοι ερωτοτροπούν με τα απομεινάρια του μεσσαλιανισμού και με τις ασκητικές υπερβολές της συριακής θεολογίας, πως ο πολιτισμός, όπως και η ιστορία είναι με κάποιον τρόπο, δια του κατ’ εικόνα Θεού ανθρώπου, συνέχεια της δημιουργίας, προέκταση της δημιουργίας.» (Χ. Σταμούλης, Έρως και θάνατος. Δοκιμή για έναν πολιτισμό της σάρκωσης, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2009, σ. 122-123)

«Είναι αλήθεια, πως ο Χριστός δεν είναι γέννημα του πολιτισμού. Και συνεχίζω να πιστεύω πως η Εκκλησία δεν μπορεί παρά να δημιουργεί συνεχώς πολιτισμό. Εντούτοις, οφείλω να ομολογήσω ότι ένας πολιτισμός, μέσα από όλες του τις ανεπάρκειες και τις επάρκειες, μπορεί να αποβεί όσο σωτήριος, τόσο και μοιραίος για τη σάρκωση του Λόγου του Θεού. Μπορεί με άλλα λόγια να αποκαλύψει, να φωτίσει τη σάρκωση, αλλά μπορεί και να την κρύψει μέσα σε κάθε μορφής είδωλα και περιοριστικούς, όσο και αποπροσανατολιστικούς μηχανισμούς. Και τούτο διότι, όπως ήδη με έμφαση έχω τονίσει, ο πολιτισμός δεν συνιστά ένα σύνολο απρόσωπων πραγματικοτήτων, μια τυχαιότητα ή έναν απόλυτο προορισμό, αλλά ακριβό καρπό, που παράγουν ανθρώπων πρόσωπα, που ασκούν ή δεν ασκούν την κατ’ εικόνα δημιουργικότητά τους, ανάμεσα στις οριακές στιγμές του έρωτα και του θανάτου. Μια δημιουργικότητα που κάνει τον άνθρωπο να εργάζεται μαζί με τον Θεό του, "προς την τελείωσιν εκάστου των μορίων του κόσμου". Στη συνέχεια μιας τέτοιας κατανόησης του πολιτισμού και των συμπαρομαρτούντων του, νομίζω πως είναι πλέον σαφές και πρέπει να τονιστεί με έμφαση, πως ο Χριστός ήλθε και για τον πολιτισμό∙ εάν, βεβαίως, είμαστε έτοιμοι να πούμε, σε πείσμα όλων όσοι ερωτοτροπούν με τα απομεινάρια του μεσσαλιανισμού και με τις ασκητικές υπερβολές της συριακής θεολογίας, πως ο πολιτισμός, όπως και η ιστορία είναι με κάποιον τρόπο, δια του κατ’ εικόνα Θεού ανθρώπου, συνέχεια της δημιουργίας, προέκταση της δημιουργίας.» (Χ. Σταμούλης, Έρως και θάνατος. Δοκιμή για έναν πολιτισμό της σάρκωσης, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2009, σ. 122-123)

Στο μάθημα παρουσιάζονται η ιστορία και η φύση της εκκλησιαστικής Δογματικής Διδασκαλίας και Πνευματικότητας στην Ορθόδοξη Παράδοση, συνεξετάζοντας την ιστορική συνθήκη του Δόγματος από τις πηγές των Συμβολικών και Δογματικών κειμένων της Εκκλησίας και γενικότερα των συγγραφέων που συνέβαλαν στη διατύπωση του. Ως εκ τούτου ερευνάται το ευρύτερο πλαίσιο ανάπτυξης του χριστιανικού δόγματος σε διάλογο και με τις πηγές των χριστιανικών παραδόσεων εν γένει και της βιβλιογραφίας που συνδέεται με αυτές. Συνεπώς, το εν λόγω μάθημα διαπραγματεύεται τόσο την ιστορία της μορφολογικής ανάπτυξης των ορθόδοξων δογμάτων από τη βιβλική τους διατύπωση μέχρι την πιο αναπτυγμένη εκκλησιαστική τους μορφή όσο και το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο η δογματική διατύπωση εκφράζεται και διαλέγεται.

Το μάθημα εξετάζει την σύνδεση του Ευαγγελίου με το πρόσωπο του Χριστού, και τη χρήση αυτού μέσα από τις Οικουμενικές Συνόδους.

Το μάθημα εξετάζει την έννοια του αυτεξουσίου, που αποτελεί διαχρονικά αντικείμενο έρευνας και συζητήσεων μεταξύ των υποστηρικτών διαφόρων φιλοσοφικών συστημάτων, ιδεολογιών και θρησκειών, καθώς και των θεολόγων του ίδιου του Χριστιανισμού. Η Ορθόδοξη Πατερική παράδοση στηρίζει την ύπαρξή του με φιλοσοφικά και βιβλικά επιχειρήματα και το εντοπίζει τόσο στον Θεό, όσο και στα λογικά δημιουργήματά Του. Το θέμα εξετάζεται στο μάθημα από ποικίλες πλευρές και καταλήγει στον προβληματισμό σχετικά με το πόσο ελεύθεροι είμαστε ως άνθρωποι, καθώς και με ποιες εφαρμογές και ποιες πρακτικές συνέπειες έχει η ελευθερία μας αυτή.

Το μάθημα εξετάζει τα δόγματα του Χριστιανισμού μέσα από σημαντικές στιγμές στην ιστορία της εξέλιξής του. Διερευνά την αλληλεπίδραση μεταξύ της χριστιανικής θρησκείας και των κοινωνικών και πολιτισμικών της πλαισίων, εξετάζοντας τους τρόπους με τους οποίους ο Χριστιανισμός διαμορφώνει, αλλά και διαμορφώνεται από το περιβάλλον του.

Βασικός σκοπός του μαθήματος είναι η διερεύνηση και ανάδειξη ορισμένων διαστάσεων που παρουσιάζουν κοινό ενδιαφέρον για τις επιστήμες της Παιδαγωγικής και της Θεολογίας. Με σημείο αφετηρίας τη σκοποθεσία αυτή, επιχειρείται ένας διάλογος μεταξύ των δύο επιστημών, δίδοντας έμφαση σε θέματα που αφορούν στις προοπτικές της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς και στη γενικότερη θεώρηση και νοηματοδότηση του έργου της αγωγής. Ειδικότερα, εξετάζονται οι παρακάτω πτυχές: - Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παιδαγωγικής διαδικασίας - Η ελευθερία και ο αυτοπροσδιορισμός του ανθρώπου ως θεμελιώδεις έννοιες της παιδαγωγικής διαδικασίας - Η ελευθερία του ανθρώπου ως θεμελιώδης άξονας του χριστιανικού ήθους - Σχέσεις παιδείας και θρησκείας - Φιλοσοφία της παιδείας και ορθόδοξη θεολογική ανθρωπολογία - Η σημασία της έννοιας της παιδείας αναφορικά με τις σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σχολική εκπαιδευτική πραγματικότητα.

Το μάθημα "Ρωσική Γλώσσα Α2-ΙΙ" ανταποκρίνεται στο βασικό επίπεδο γλωσσομάθειας (Α2). Ως στόχο έχει την ανάπτυξη επικοινωνιακών δεξιοτήτων κατανόησης προφορικού και γραπτού λόγου και παραγωγής προφορικού και γραπτού λόγου, σε βασικό επίπεδο. Παράλληλα δίδεται βαρύτητα σε συγκεκριμένα γραμματικά φαινόμενα και ειδικό θεματικό λεξιλόγιο, τα οποία διδάσκονται σταδιακά, σύμφωνα με τις αρχές της διδακτικής της ρωσικής ως ξένης γλώσσας. Γίνεται εισαγωγή, εξάσκηση και χρήση στρατηγικών κατανόησης προφορικού και γραπτού λόγου μέσα από την επεξεργασία κειμένων και οπτικοακουστικού υλικού σε συγκεκριμένες θεματικές ενότητες. Τέλος γίνεται εισαγωγή και εξάσκηση στην παραγωγή συγκεκριμένων ειδών προφορικού και γραπτού λόγου για την ανάπτυξη στοιχειώδους επικοινωνίας.

Το μάθημα επικεντρώνεται στο πολύπαθο θέμα της ιερότητας και της ερωτικότητας του σώματος, με στόχο την ανάδειξη των λειτουργικά αμφίσημων της ιερής ερωτικότητας και της ερωτικής ιερότητας του ενούσιου προσώπου, του αγαπητικού προσώπου, στα πλαίσια της Ορθόδοξης ανθρωπολογίας. Βεβαιότητες, δεδομένα και αυτονόητα τίθενται εν αμφιβόλω. Η προσπάθεια κατανόησης ξεκινά από την αρχή, προκειμένου, μέσα από τη ψηλάφηση ξεχασμένων ατραπών μιας ευρείας παράδοσης, αλλά και του διαλόγου της με τα πολύτιμα ενός κόσμου που βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη, να αναδειχτεί εκείνος ο τρόπος που οι συνεχείς ιδεολογικές επιχωματώσεις έκρυψαν από το πεδίο όρασης της αμεσότητας.

Ανάλυση: -βασικών αρχών της ορθόδοξης θεολογίας και πνευματικότητας -του τρόπου της λόγιας γνώσης του δόγματος (Τριαδολογία, Χριστολογία, Κτισιολογία, ανθρωπολογία) -Εξοικειώση με την μεθοδολογία της θεολογικής επιστήμης -Συγκριτική θεώρηση με βάση την επιστημονική μεθοδολογία και το περιεχόμενο των πηγών της Ορθόδοξης θεολογίας με το Ισλάμ.